Meteen naar de content

Zoeken

Winkelwagen

  Product image
  • :

Subtotaal:
Inclusief BTW. Verzendkosten worden vastgesteld bij het afrekenen.
Bekijk winkelwagen
Jouw winkelwagen is leeg

Over bergen verzetten, zwarte gaten en één horde per keer

Maandagen kun je maar beter skippen. Op weg naar het werk rijdt Barbara van Bergen op de motor tussen de file door en slaat over de kop als gevolg van een onverwachte baanwisselaar. Een doorsnee maandagochtend kwart over acht op de A4 markeert het dramatische keerpunt in haar leven. Eenmaal van de morfine af wordt het nieuws voorzichtig gebracht. Als twintiger met een lage dwarslaesie zal ze haar leven opnieuw moeten vormgeven. Maar voor Barbara staat één ding gelijk als een paal boven water: de sport moet en zal terugkomen in haar leven. Want naast haar professie als marketeer trainde ze zes dagen in de week op het hoogste niveau atletiek, waaronder polsstokhoogspringen. En dat lukt wonderwel. Ze transformeert zichzelf tot paralympisch rolstoelbasketballer en later tot paralympisch zitskiër. Relatief nieuw in para-skiën is Barbara al snel een grote belofte. Ze wint meerdere medailles met basketbal, waaronder 2x Brons op de Paralympische Spelen en wordt wereldkampioen Downhill met zitskiën. Daarnaast verbreedt Barbara haar professionele interesses met nevenfuncties. Ze is bestuurder bij de Dirk Kuyt Foundation en gekozen atletenraadslid van het Europees Paralympisch Comité en de atletencommissie van NOC*NSF.

Maar niet alles is alleen maar goed-beter-best, terwijl dat misschien wel zo lijkt. Nu gaat Barbara weer een drukke tijd tegemoet bij de start van het seizoen. Als ik haar spreek in mijn huidpraktijk staat ze op het punt om te vertrekken naar Chili, waar ze traint voor de speed onderdelen Downhill en SuperG. Ze komt uit voor TeamNL, maar ook weer niet helemaal. Afgelopen seizoen is Barbara niet meer geselecteerd en moet ze zichzelf bedruipen. Natuurlijk, opnieuw de berg opklauteren kan ze. Deze keer is anders.

 

Barbara windt er geen doekjes om. Ze heeft een zware periode achter zich gelaten, maar kan er verrassend soepel over praten. Als je met meer dan 100 kilometer per uur de berg afknalt op één ski kan het ook niet anders. Dan heb je een leeuwenhart.

In de aanloop naar de winterspelen in Beijing van 2022 gaat mijn kwalificatie niet echt van een leien dakje. Veel wedstrijden vallen uit. En wat er aan kwalificatiemomenten overblijft is nauwelijks een representatieve race te noemen. Veel concurrenten zijn door Corona daar niet aanwezig. Waardoor er discussie ontstaat over of het wel een kwalificatie is. De combinatie van een rommelig wedstrijdseizoen en kwalificatiestress zorgen voor een verkeerde mindset aan de startstreep.

 

Barbara vertelt dat ze na Beijing uit haar flow raakt en het net voelt of haar hoofd-lijfbekabeling verkeerd verbonden is. Ze verstijft op de piste, daar waar ze normaal gesproken soepel gaat.

Mijn prestaties vallen tegen, mijn vertrouwen is zoek. Hoe kan ik dit ombuigen vraag ik mij af? Hoewel ik alles geef, voelt het tegelijkertijd dat ik iets anders nodig heb in mijn training. Het hele seizoen loop ik daar al tegenop te boksen. Maar als ik dat bespreekbaar maak is er nauwelijks ruimte voor. Dan is het opeens erg eenzaam aan de bergtop. En zo ontspint zich een negatieve spiraal die lastig te keren lijkt. Gedurende het wedstrijdseizoen belt ze elke avond met het thuisfront. Op dat moment de enigen die haar begrijpen. Het mag niet baten. Bij de TeamNL bondsselectie valt het doek voor Barbara. Het sneeuwt waterlanders. Maar niet voor lang. Ondanks dat tijdens het seizoen stoppen een aantrekkelijke optie lijkt, hangt Barbara haar ski’s niet aan de wilgen! Ze voelt dat ze nog niet klaar is met skiën. Gelukkig maar. Als doordouwen lastig wordt gaan de doordouwers door.

 

Ondanks de neerwaartse kracht van de zwaarte ziet Barbara langzaam maar zeker weer lichtpuntjes ontsnappen.

Het is bizar dat ik op dat moment pas tegen een muur aangelopen ben. Zo laat eigenlijk. Misschien komt dat tegelijk ook door de sport. Je leert om dingen klein te maken en ze dan stap voor stap te overwinnen. Zo kom je een heel eind, zelfs met bagage. We krijgen natuurlijk mentale ondersteuning bij TeamNL. Maar die is gericht op mentale barrières overwinnen voor je sportprestaties. Mijn behoefte lag breder dan dat. Barbara gaat met een psycholoog op zoek naar hoe ze zichzelf kan terugvinden en wat er over is van haar skiambitie. Ze heeft een lange skihistorie die eigenlijk nog maar pas als professional vorm krijgt. Wat erin zit is er nog niet uit. En zoals met meer in het leven, oude liefde roest niet.

 

Maar hoe doe je dat? Uit TeamNL betekent ook: keine Finanz. Zonder het slijk der aarde kom je niet ver.

Stoute schoenen aan. Bellen. Koppie koffiedrinken. Een aantal Rotterdamse zakenmannen uit mijn netwerk hadden gelijk zoiets van: dat laten we niet gebeuren! Zij hebben een clubje ondernemers bij elkaar getrommeld. Samen hebben ze een flinke hap van de financiële ondersteuning voor hun rekening genomen. Zo zie je maar, you never walk alone in Rotterdam. En terwijl ik langzaam mijn weg terugvind moet de tweede horde genomen worden. Een coach. Iemand die mij weer leert op mezelf te vertrouwen. Ik heb vervolgens al mijn moed bij elkaar geschraapt en met een brok in de keel een Duitse coach gevraagd. Iemand waarvoor ik al jaren bewondering heb. Hij moest lachen. Natuurlijk was ik welkom. Hij snapte echt niet waarom ik dacht van niet. Ondertussen gaan we samen het tweede seizoen in. Je eigen hersenspinsels kunnen je soms het meeste in de weg zitten. Voor je het weet BEN je jouw prestaties. Wat natuurlijk onzin is.

 

Precies! We zijn wel machtig over onze geest, maar niet over gebeurtenissen en ‘zaken die zijn’. Een mooie brug om aan het buitenkantje te beginnen. Hoe gaat Barbara met haar uiterlijk en haar zelfbeeld om? Hoe belangrijk vindt ze die?

Van jongs af aan heb ik al een eigen stijltje. Een beetje vrouwelijk-stoer. Ik heb gewerkt voor een casual en sportkledingmerk. Urban fashion kleren vind ik tof. Maar sinds mijn ongeluk is er wel wat verandert. Als de baggie kleding in de mode is doe ik daar niet aan mee. Iets wat je staand leuk staat, bijvoorbeeld wijde broeken, zien er in een rolstoel uit als een hobbezak. De extra stof weggepropt in het zitje. Bij basketbal is er natuurlijk een team outfit. Lekker makkelijk. Maar daarna is het heerlijk om thuis weer je eigen kloffie aan te trekken. Je voelt je weer een individu. Door mijn sport ben ik praktisch ingesteld. Dan moet ik echt schakelen als ik iets speciaals ga doen. Zo van, oh ja, wacht even. Vanavond gaan we uiteten. Die sportlegging nu maar even niet. Ik vind het toch wel belangrijk om dan even wat meer aandacht aan mijn looks te besteden. Maar ik hou van naturel. Mijn haar krullen vind ik eigenlijk al een hoop gedoe. Helaas heb ik zonder make-up een blotebillengezicht met een super witte huid. Dus ik doe altijd een wenkbrauwpotloodje, eyeliner en wat mascara op. That’s it. Op de foto wil ik er wel strakker uitzien, dus dan mag het wat uitbundiger. Maar weet je. Het allerbelangrijkste is dat je goed in je vel zit. Dan zie je er uiteindelijk het beste uit.

 

Overigens gruwelt Barbara van stempels. Een ‘aangepaste’ vakantie met ‘lotgevallen’ is niet haar ding. Ook in de rolstoelkaravaan aansluiten weigert ze. Barbara zoekt haar eigen weg wel. Maar wat is emancipatie waard, nu Nederland op allerlei internationale inclusiviteitslijstjes in de scores keldert?

Nederland pretendeert een hoop te doen en te zijn, maar in de praktijk blijkt dat niet altijd waar. Toegankelijkheid staat stil en daarin bewegen we eigenlijk achteruit. Ik deal daar wel mee. Maar ik ben assertief. Ik zeg gewoon lukraak: Halllo! Kun je mij even een duwtje geven, of kun je dat even pakken? Maar niet iedereen is zo. Door veertig-vijfenveertig is onze Rotterdamse architectuur relatief nieuw in vergelijking tot andere wereldsteden. Met enige droefheid constateer ik dat toegankelijkheid vaak nog een nageboorte is bij het ontwerp – hoe dan? Ik zeg niet dat het elders altijd Walhalla is, maar Korea heeft bijvoorbeeld door de Spelen een enorme stap gezet. De ervaring in rolstoel was er top. Parijs daarentegen heeft erkend dat ze nog flinke stappen moeten zetten binnen het OV. Tijdens de Spelen heb ik daar iedere ochtend op mijn elektrische fiets de stad doorgekruist. Heerlijk. En terwijl anderen vaststaan in het verkeer ben ik sneller op locatie. Na afloop van de Spelen heeft Parijs zich nogmaals aan toegankelijkheid gecommitteerd. Ik zou dat bij ons ook graag zien. Maar met het huidige kabinet zie ik vooral tegenwind. Laat staan Nederlandse Para- en Olympische Spelen, waar even sprake van is geweest. Het kabinet verhoogt binnenkort de BTW op sport. Dan weet je hoe de vlag ervoor hangt. In de NOC Atleten Commissie is een advies in de maak voor topsportersvoorzieningen. De topsport toelage, het stipendium, valt weg als je een jaar geen prestaties van formaat neerzet. En het pensioen. Ook zo’n onderwerp. Als sporter bouw je dat niet op. Maar men verwacht wel dat je alles opzijzet voor de sport. Het moet dus meer als een baan gezien worden. Want sponsorships zijn een Paralympische zeldzaamheid. Zoals er tussen het heren- en vrouwenvoetbal een kloof zit, is de commerciële waarde van Paralympische sport zeker nog een factor lager. Alternatieve inkomstenbronnen zijn er alleen voor de één-á-twee happy few onder ons. Ik hoop dat de politiek alsnog de handschoen oppakt en zich met goede argumenten laat overtuigen. Kortom, er is werk aan de winkel! En we nemen één horde per keer. Net topsport.

 

In deze interviewreeks is één van mijn eerstvolgende gesprekken met Marian Mudder. Zij is een gespecialiseerde angst- en traumatherapeut, auteur en acteur. Marian pleit voor het temmen van je stemmen. Gedachten die ons uit balans brengen en een vorm van zelfsabotage zijn. Hoe dealt Barbara eigenlijk met onzekerheid en angst? De heroïsche wissel van basketbal naar skiën moet toch twijfel in haar wakker gekust hebben? Ze neemt even de tijd om na te denken.

Ja hoe werkt dat bij mij? Ik moet eerst schakelen. Zo van, ik ben gewoon weer onderaan begonnen. Als die nieuwe realiteit indaalt en de bewustwording er is, dan heb ik richting en dan komt het doel. Het heeft veel parallellen met hoe ik met mijn ongeluk ben omgegaan. Natuurlijk heb ik wel slecht geslapen. Maar tegelijkertijd ben ik ook overtuigd van dat ik het ga doen. Ergens wil ik me bewijzen, iedereen laten zien dat ik het kan. Met skiën ben je vooral op jezelf aangewezen. Als het misgaat dan heb je er alleen jezelf mee. De ruimte om er even doorheen te zitten is marginaal. Want wissels zoals bij basketbal zijn verleden tijd. Best een spannende stretch. Aan de andere kant ben ik ook niet over één nacht ijs gegaan. Ik heb met de bondscoach een overgangsplan gemaakt. Daarom voelt het ook als een afgewogen risico. Eén week per maand met de skiërs mee en drie weken op Papendal voor basketbal. Zo ervaar ik hoe het werkt, wat ik kan en hoever dat nog van de top afligt. We hebben bewust een reality-check ingebouwd.

 

De onzichtbare hand van de influencers-hegemonie stuurt onze dagelijkse beslissingen. Op sociale media gaan zelfbeeld en beeldcultuur hand-in-hand. Een eenheidsworst dreigt onze wortel én stok te worden. Hoe kijkt Barbara naar sociale druk en hoe gaat zij daar mee om?

Tja, ik beken. Ik gebruik filtertjes wel. Af en toe dan. Ooit heb ik een cosmetisch arts bezocht. Voor het verwijderen van iets te veel ooglidhuid. Bij de uitleg van de ingreep ben ik al direct genezen: mijn hele voorhoofd gelift en vastgezet met krammetjes! Een nogal dodelijke combinatie met een skihelm. Nee dank u, doe maar niet. Dus trek ik nu mijn wenkbrauwen omhoog voor iets grotere ogen. Het gevolg is extra rimpels op mijn voorhoofd. Barbara ziet daar de humor wel van in. Dat is mooi, een beetje zelfspot. Maar eigenlijk moeten we onze eigenwaarde meer respecteren. Soms voelt Barbara al scrollend een tikje afgunst bij een ‘wijffie’ met een strakke sixpack. Of bij mensen die gespierder zijn. Gek hè? Terwijl ik weet dat Insta vaak niet echt is. Dat weten we allemaal. Zo zonde, al die mensen die ook allemaal hetzelfde neusje willen. Uiteindelijk denk ik toch aan het einde van de dag: ik ben zoals ik ben. En ik ben er happy mee.

 

In een tijd waarin de media en de schoonheidsindustrie vertellen dat we moeten vechten tegen de tekenen van ouder worden, ontstaat er ook een ‘Authentiek Ouder Worden’ stroming die wat meer de teugels laat vieren. Welke levenskunst kan Barbara met ons delen als verouderingstegengif?

Ik krijg altijd een beetje jeuk van interviews die over mijn leeftijd beginnen. Ik zeg altijd, zolang mijn lijf en hoofd het nog goed doen en het podium in zicht is, heb ik het leukste kantoor van de wereld. Door veel te sporten met jonge mensen blijf ik ook jong. Zelfs als je traint met iemand van verschillend niveau kun je van elkaar leren. Ik geloof in gelijkwaardigheid. Daar schep je een speelplaats mee waar feedback de vrije loop krijgt. Ik denk dat Dirk Kuyt mij daarom ook graag als ambassadeur aan boord van zijn stichting wilde. Als bestuurslid doe ik nu ervaring op die ik in de toekomst goed kan gebruiken. Door mijn sport bouw ik een nieuw netwerk op. En voor mijn topsportcarrière heb ik al werkervaring opgedaan. Ik maak me dus geen zorgen als ik ooit besluit te stoppen. Er is genoeg te doen! Maar weer even terug op topic. Ik let op gezond eten en een goede levensstijl. Kortom, zelfacceptatie, blijven bewegen en goed voor jezelf zorgen. En last but not least: af en toe genieten! Dat is de truc.

Laat een reactie achter

Let op: reacties moeten worden goedgekeurd voordat ze worden gepubliceerd.

Taal

Taal